Verhalen van klanten:

Wat is van mij en wat is van jou?

Een ondernemende vrouw van 37 kwam bij me met een verlangen: vrijheid. 
Ze koos voor de energetische deep dive.
Maar telkens als ze iets wilde doen wat anders was dan hoe haar moeder het zou doen,
kwam er twijfel. Schaamte.
De behoefte om goedkeuring te krijgen, zelfs als dat betekende dat ze zichzelf moest dimmen.

In haar sessie voelde ze het direct: een energetisch koord in haar keel verbonden aan haar moeder.
Ze zei: “Alsof ik niet mag spreken. Alsof mijn waarheid gevaarlijk is.”

We gingen samen het koord volgen.
Door haar lichaam, naar het systeem waarin ze was opgegroeid. Daar lag loyaliteit, liefde… maar ook verstikking.

In het lichaamswerk hielp ik haar uit te spreken om het koord te transformeren.
 We deden een energetisch ritueel waarin ze haar volwassen plek terugnam. Niet tegen haar moeder, maar naast haar.

Na de sessie schreef ze voor het eerst een post waarin ze haar visie op opvoeding deelde – en ze voelde:
“Ik heb niets meer te verbergen. Dit is van mij.”

———————————————-
Geheimen opgeslagen in het vrouwelijk lijf

Ze was 29 en benaderde me omdat er iets vreemds was gebeurd tijdens een intiem moment met haar partner.
 Alles leek vertrouwd… tot ze beelden zag. Flarden. 
Een innerlijk weten. Alsof er iets door haar heen gleed wat niet van haar was.

Ze schrok. Haar lijf bevroor. Haar hart sloeg over. En ineens voelde alles onveilig.

Ze wist het nog niet:  dit komt van dieper.
Dit ging niet over haar partner of het moment zelf. Er was iets ouds aangeraakt.
Ze koos voor een energetische deep dive.

Tijdens ons werk zakten we samen haar lichaam in.
Niet om te begrijpen met haar hoofd, maar om te voelen in haar bekken, haar baarmoeder.
En daar… daar diende zich iets aan. Een energetisch koord, verbonden aan haar overgrootmoeder.

Wat naar boven kwam, was heftig.
Een duister geheim van misbruik – iets wat nooit benoemd was, maar wél werd doorgegeven. 
Generaties lang.

De intieme handeling had iets geactiveerd in haar baarmoeder.
 Een herinnering, een gevoel van machteloosheid dat niet van haar was, maar wél in haar opgeslagen zat.

Ze zei:
“Ik snap ineens waarom ik in mijn leven zó vaak freeze. Waarom ik altijd over mijn grens laat gaan. Zelfs nu, in een liefdevolle relatie. ”

We werkten niet alleen met het koord, maar ook met het veld van haar overgrootmoeder.
Er kwam een diep ritueel. Een heling, waarin erkenning, verdriet én bevrijding aanwezig mochten zijn.

Na de sessie voelde ze kalm, er was iets veranderd.
Een week later appte zij mij dat de onveilige gevoelens niet meer terug waren gekomen –
en er zelfs een verandering had plaatsgevonden met haar burn-outklachten.

“Ik begrijp mijn burn-out ineens als een dieper signaal. Ik hoef dit verhaal niet meer te dragen. Ik mag mijn eigen bedding bouwen.”

——————————–

Leegte in haar baarmoeder

Ze was 34 en kwam bij me omdat ze al maanden een diepe leegte voelde in haar onderbuik.
Geen fysieke pijn. Maar een gemis.
Alsof er iets was weggenomen — of nooit echt had mogen landen.

“Het voelt alsof ik iets draag dat niet van mij is,” zei ze zacht.
“En soms… voel ik zelfs geen leven meer daar. Alsof het afgesloten is.”

Ze had een kinderwens.
Was geopereerd aan endometriose.
Maar ze wist: dit ging niet alleen over het medische.

Toen we samen haar lichaam indoken, begon haar bekken zachtjes te pulseren.
Ze voelde koudte. Een soort innerlijke rilling.
En toen kwam het:
Een beeld van haar moeder. Jong, bang. In de war. Alleen.

Er kwam verdriet omhoog dat groter was dan haarzelf.
Een gevoel van verlatenheid, van niet gewenst zijn.
Maar ook: een drukkende overtuiging
dat haar vrouw-zijn iets was om je voor te schamen.

Wat zich aandiende… was de moederwond.
Een collectief stuk, gedragen van generatie op generatie.
Een gevoel van tekort. Van niet gehoord worden.
Van je cyclus, je baarmoeder, je vrouwelijkheid… verstoppen.
Want het was te veel. Te ruw. Te wild.

Ze zei:
“Ik besef me nu dat ik niet alleen rouw om een kind dat er niet is,
maar om alles wat ík niet kreeg als kind. Mijn baarmoeder herinnert zich dat.”

We werkten met een ritueel.
We nodigde de oermoeder uit.
Ze erkende en eerde wat aanwezig was.
Met passende liedjes begeleidde ik haar door haar bekkenbodemgebied.

En daar, in de stilte, voelde ze iets terugkomen:
Zachtheid. Aanwezigheid. Kracht.

Na afloop voelde ze haar buik tintelen.
“Alsof er weer iets stroomt,” fluisterde ze.
“Alsof ik mijn plek terug heb.”

Een week later stuurde ze me een bericht:
Ze was weer begonnen met dansen.
Haar buik voelde voller. Zachter. Levend.

“Het is niet opgelost,” schreef ze.
“Maar ik voel me voor het eerst niet alleen in dit.
Alsof er vrouwen achter me staan.
Alsof mijn baarmoeder weer iets wil vertellen.”

——————————————-

De wens voor een fijne band die er niet is

Ze was 37 en kwam bij me met een diepe frustratie.
Ze volgde het lichaamsgerichte helingstraject.
“Ik wil zó graag een fijne band met mijn moeder,” zei ze.
“Maar elke keer als ik dichterbij kom… raak ik mezelf kwijt.”

Ze had het keer op keer geprobeerd.
Lieve appjes, gesprekken aanknopen, grenzen aangeven —
allemaal vanuit een verlangen om eindelijk gezien te worden.
Maar elke poging eindigde met een knoop in haar buik.

Ze zei:
“Ik voel me achteraf leeg. Alsof ik mezelf wegcijfer,
zodat zij zich goed blijft voelen.”

Wat ze niet zei — maar wat haar lichaam allang wist —
was dat ze woedend was.
Boos over hoe vaak ze zich klein had gemaakt.
Hoe vaak ze haar vuur had ingeslikt
om de harmonie niet te verbreken.
Om haar moeder niet te kwetsen.

Maar die woede?
Die mocht er niet zijn.
Want als ze die zou tonen,
zou ze als ondankbaar worden gezien.
Hard. Te intens.

We werkten met die verstrikking.
Precies daar bij haar maaggebied.
We gingen haar lichaam in — naar dat innerlijke kind
dat keer op keer de vrede moest bewaren.
Dat had geleerd:
“Lief zijn = liefde krijgen.”

En daar, diep in haar buik,
voelde ze een gloeiende hitte.
Een vuur dat al jaren smeulde onder de oppervlakte.
Niet vernietigend,
maar levend.
Wakker

We werkten met dat 
Wat zij zelf verborgen had
Om weer in verbinding te komen met haarzelf
En het leven.

Ze stond rechter. Vaster.

Een paar dagen later stuurde ze me dit bericht:
“Ik ben bij haar geweest. En voor het eerst was ik mezelf.
Ik hield mezelf bij elkaar — ook toen zij emotioneel werd.
Ik voelde mijn vuur blijven branden.
Ik heb niks hoeven uitleggen.
Ik wás er gewoon.”